De klassieker, column van Boaz Krone
Enigszins gehaast snel ik de kroeg binnen die ik een paar weken ervoor tot leukste van Nijmegen heb bestempeld. Voetbal is waar het om draait op deze zondagmiddag in dit café, op grote schermen. Ik ga zitten bij m’n buddies uit het voetbalteam. De ogen van de mannen zijn aan de kleine kant. Omdat onze wedstrijd afgelast is, hebben we besloten er een kroegsessie van te maken. Ik zie dat iedereen een kopje thee heeft besteld. Mijn hart klopt vol verwachting en ik voel het prikken in mijn buik. De klassieker is niet zo groot als ‘El Classico’ of ‘the Old Firm’, maar hé, het zijn vaak heerlijke wedstrijden. En voor een ‘jongen uit 020’ blijft het de wedstrijd van de competitie. Terwijl de commentator de opstellingen opdreunt, Jan Joost z’n haar weer gruwelijk lekker zit en de spelers het veld opkomen, kijk ik om me heen in de kroeg. Het is afgeladen vol met mannen tussen de 12 en 50. Ik tel twee vrouwen, nog aantrekkelijk ook. Ik richt mijn aandacht weer op de wedstrijd en merk dat ik er zin in heb.
Mocht ik dit jaar zijn vergeten wat het betekent om geminacht, verbaal uitgekotst en gekleineerd te worden als jood, dan weet ik het nu weer. De jongens achter me heffen liederen aan, gebruiken het j-woord als scheldwoord voor van alles en nog wat met een Ajax shirt en hebben het hoogste woord in de kroeg. En ooh ja, ze schreeuwen ook nog iets over gas. Ik zit er bij en luister ernaar. Terwijl ik het nu opschrijf prikken de tranen in m’n ogen. Op het moment zelf kijk ik om me heen en lach het weg. Wat ik wil doen is opstaan en het gesprek aangaan. Wat ik wil doen is ze uitleggen dat een ander haten om wat voor shirt hij draagt, wat voor bijnaam hij voor zichzelf heeft bedacht of uit welke stad hij komt, discriminerend is en pijn doet. Wat ik wil is dat ze diep naar binnen kijken en zich realiseren wat hun woorden voor impact hebben. Ik wil ze mijn tranen laten zien. Maar ik durf niet. ‘Ze zullen al wel bezopen zijn of drugs hebben gebruikt’, denk ik bij mezelf. Zalvende woorden om mijn eigen lafheid te gedogen.
Na 90 minuten ben ik blij dat het bijna voorbij is. ‘JODEN MOETEN ZICH SCHAMEN’, brult iemand nog. Daarna gaat het laatste fluitsignaal en wordt de wereld weer normaal. De jongens die een hele wedstrijd hebben gescholden, staan nu rustig op om een sigaretje te roken, een biertje te halen of een blaas te legen. Als ik naast ze sta om te plassen heb ik nog een laatste kans om me uit te spreken, er iets van te zeggen. Maar ik doe het niet.
4 reacties op “De klassieker, column van Boaz Krone”
Misschien moet je het geen lafheid noemen, maar een gepast zwijgen op zoveel kwetsende domheid. Zoveel domheid is de schaamte niet waard.
Liefs, Paul
Hee Paul,
Ik denk dat je gelijk hebt. De schaamte is een gevolg van me machtelozer voelen dan dat ik me wil voelen. Ik heb daar in de kroeg een verstandige en veilige keuze gemaakt. Een uiterst effectieve overlevingsstrategie. Dit besef ik ten volle.
Ooit rapte de dichter/rapper Manu deze woorden:
‘En ondanks dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan, weiger ik me neer te leggen bij de zienswijze dat we alleen machteloos kunnen toekijken. Ik zou wel kunnen zeggen dat het tijd wordt dat we onze levens toe-eigenen. Het heft in onze eigen handen nemen.’
Alles hangt af van de context. In deze context heb ik zoals eerder aangegeven een juiste keuze gemaakt. Maar een samenleving waarin we met z’n allen toekijken en niet ingrijpen is niet the way to go, I guess. Wat staat er op dat standbeeld bij de Stadhouderskade? ‘Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.’
Al het grote leed begint klein.
Groeten!
Lieve Boaz,
Wat een vreselijke ervaring ik schrik er van en dat
in Nijmegen waar ik ook ooit eens gestudeerd heb.
Tys en Finn ( 8/6 jaar) voetballen ook ik zal ze leren
dat dit nooit en nimmer mag gebeuren ! Ik kende je opa erg
goed wij ( hij ) komen beter op voor anderen dan voor
ons zelf! Liefs Marit
Lieve Marit,
Wat leuk dat de jongens voetballen! Het voetbalveld, de kleedkamer en omgeving is een boeiende, leerzame biotoop waarin helaas agressie vaak lijk te gedijen. Mijn ‘wapens’ die ik op het voetbalveld heb leren kennen(spelen, zuiverheid, overzicht, analyseren, diagnosticeren en handelen) zijn nog steeds van waarde.
Wat bijzonder dat je mijn opa goed kende. Dat kan ik je niet nazeggen! Uit de verhalen klinkt ie als een toffe peer!
Groetjes