Bertien Minco

Over Laurens, de beste leraar die ze heeft gehad...

‘Merav Krone’ zei hij, alsof hij haar voor het bord riep met welluidende, krachtige stem. Hij sprak haar naam precies zo uit als we ‘m bedoeld hadden, toen we haar die achttien jaar eerder gaven. In de juiste cadans. De voornaam steeg op, met de klemtoon op de tweede lettergreep en de achternaam klonk als een slotakkoord, waardoor haar naam een heel muziekstuk in vier lettergrepen werd.  Door de stevigheid waarmee hij haar riep, was er geen sprake van dat ze op de eerste rij bleef zitten, zoals leerlingen die avond eerder wel deden. Zij stond op en ging trots en toch ook een beetje verlegen, met één arm gekruist voor haar borst naast hem staan. Het was de diploma-uitreiking van klas 12c van het Geert Groote College. We zaten met ouders, broers, zusjes, een enkele oma of opa en wat vrienden in de Theaterzaal van het schoolgebouw aan de Fred Roeskestraat. Het was mooi weer die avond van de 2e juli van 2014 in Amsterdam. De leerlingen die geslaagd waren hadden zich prachtig aangekleed. Jongens droegen jasjes en een enkeling zelfs een pak, de meisjes droegen jurken. Ook mijn meisje. De zwarte jurk had ze van Jikke geleend en ’s middags had ze nog snel even hele hippe gele schoenen met een flinke sleehak gekocht. Ze was lang, maar door die hakken was ze helemaal rijzig. Ze stond naast Laurens en keek verwachtingsvol naar hem, naar wat hij ging zeggen. ‘Eerst zag ik het helemaal niet in jou zitten’. Hij begon uitdagend en met een persoonlijke bekentenis. Merav zat in de derde klas in een VMBT/HAVO klas en wilde per se naar de HAVO-klas. In de vergadering had ze daarvoor groen licht gekregen van alle docenten, behalve van Laurens. ‘Ik dacht aan dat meisje met die wazige blik achter in de klas en zag het gewoon niet zo zitten.’ Merav vond dat heel erg. Ze kreeg echter toch haar zin en ging naar de HAVO-klas, maar ik hoorde haar vaak zeggen ‘ik wil bewijzen aan de leraren dat ik het echt kan, vooral aan Laurens, want die ziet het niet in mij zitten.’ Mijn moederhart vond het ook niet zo fijn. ‘Waarom ziet die man het nou niet zitten in haar en waarom geen positieve stimulans?’  Ik dacht dat het voor mijn dochter beter zou zijn als ze zou horen dat hij haar wel goed vond. Laurens vertelde hoe het verder was gegaan. ‘Elke keer als je kwam voor een proefwerk of een examen dat was het ‘beng’, alsof je mij wilde bewijzen dat je het echt kon. En toen kwam je mondeling. Het was in het kleine lokaaltje hier vlakbij, Michelle was erbij. Er hing zo’n whiteboard en je kwam binnen en maakte een tekening op het bord waarin je alle boeken die je gelezen had met elkaar verbond en dat was zo ontzettend goed. Daar heb ik je toen ook een heel hoog cijfer voor gegeven.’ Ik begreep op dat moment dat hij haar met zijn ‘ik weet het nog niet zo met jou’ enorm had uitgedaagd en dat dit haar juist tot grote hoogte had gebracht. Wat een schitterende ervaring. Dit zou ze nooit meer kwijtraken in haar leven, dat ze weet dat ze over het vermogen beschikt om het beste uit zichzelf te halen. Onbetaalbaar. Ook begreep ik ineens weer waar echt goed docentschap over gaat. Om leerlingen daartoe aan te zetten. Alle leerlingen die hij die avond toesprak waren zichtbaar dol op hem....