Over Laurens, de beste leraar die ze heeft gehad
‘Merav Krone’ zei hij, alsof hij haar voor het bord riep met welluidende, krachtige stem. Hij sprak haar naam precies zo uit als we ‘m bedoeld hadden, toen we haar die achttien jaar eerder gaven. In de juiste cadans. De voornaam steeg op, met de klemtoon op de tweede lettergreep en de achternaam klonk als een slotakkoord, waardoor haar naam een heel muziekstuk in vier lettergrepen werd. Door de stevigheid waarmee hij haar riep, was er geen sprake van dat ze op de eerste rij bleef zitten, zoals leerlingen die avond eerder wel deden. Zij stond op en ging trots en toch ook een beetje verlegen, met één arm gekruist voor haar borst naast hem staan. Het was de diploma-uitreiking van klas 12c van het Geert Groote College. We zaten met ouders, broers, zusjes, een enkele oma of opa en wat vrienden in de Theaterzaal van het schoolgebouw aan de Fred Roeskestraat. Het was mooi weer die avond van de 2e juli van 2014 in Amsterdam. De leerlingen die geslaagd waren hadden zich prachtig aangekleed. Jongens droegen jasjes en een enkeling zelfs een pak, de meisjes droegen jurken. Ook mijn meisje. De zwarte jurk had ze van Jikke geleend en ’s middags had ze nog snel even hele hippe gele schoenen met een flinke sleehak gekocht. Ze was lang, maar door die hakken was ze helemaal rijzig. Ze stond naast Laurens en keek verwachtingsvol naar hem, naar wat hij ging zeggen. ‘Eerst zag ik het helemaal niet in jou zitten’. Hij begon uitdagend en met een persoonlijke bekentenis. Merav zat in de derde klas in een VMBT/HAVO klas en wilde per se naar de HAVO-klas. In de vergadering had ze daarvoor groen licht gekregen van alle docenten, behalve van Laurens. ‘Ik dacht aan dat meisje met die wazige blik achter in de klas en zag het gewoon niet zo zitten.’
Merav vond dat heel erg. Ze kreeg echter toch haar zin en ging naar de HAVO-klas, maar ik hoorde haar vaak zeggen ‘ik wil bewijzen aan de leraren dat ik het echt kan, vooral aan Laurens, want die ziet het niet in mij zitten.’ Mijn moederhart vond het ook niet zo fijn. ‘Waarom ziet die man het nou niet zitten in haar en waarom geen positieve stimulans?’ Ik dacht dat het voor mijn dochter beter zou zijn als ze zou horen dat hij haar wel goed vond. Laurens vertelde hoe het verder was gegaan. ‘Elke keer als je kwam voor een proefwerk of een examen dat was het ‘beng’, alsof je mij wilde bewijzen dat je het echt kon. En toen kwam je mondeling. Het was in het kleine lokaaltje hier vlakbij, Michelle was erbij. Er hing zo’n whiteboard en je kwam binnen en maakte een tekening op het bord waarin je alle boeken die je gelezen had met elkaar verbond en dat was zo ontzettend goed. Daar heb ik je toen ook een heel hoog cijfer voor gegeven.’ Ik begreep op dat moment dat hij haar met zijn ‘ik weet het nog niet zo met jou’ enorm had uitgedaagd en dat dit haar juist tot grote hoogte had gebracht. Wat een schitterende ervaring. Dit zou ze nooit meer kwijtraken in haar leven, dat ze weet dat ze over het vermogen beschikt om het beste uit zichzelf te halen. Onbetaalbaar. Ook begreep ik ineens weer waar echt goed docentschap over gaat. Om leerlingen daartoe aan te zetten. Alle leerlingen die hij die avond toesprak waren zichtbaar dol op hem. Hij daagde ze uit, met zijn kracht en humor. Uit alle toespraakjes die avond bleek dat hij echt goed had gekeken naar al zijn leerlingen. De leerlingen mochten zelf kiezen wie ze zou toespreken en Merav had niet voor niets Laurens gevraagd. Ze had hem relatief gezien het langst als docent gehad, wel een jaar of vier geloof ik, maar hij was voor haar van groot belang geweest in haar ontwikkeling. Misschien wel van doorslaggevend belang.
Hij gaf haar een boek. Hij had voor alle leerlingen die hij toesprak een boek gekocht en voor Merav was dat Komedie in Mineur van Hans Keilson. ‘Ik heb een boek voor je gekocht van Hans Keilson, een schrijver die aan het einde van zijn leven is herontdekt, omdat ik Merav als het ware heb herontdekt.’ De keuze voor een boek van Keilson trof ons. Mijn moeder stormde na afloop op Laurens af om te vertellen dat ze haar eerste psychologielessen van Keilson had gekregen. Dat vond hij mooi. We konden toen niet bevroeden dat Laurens Merav had herontdekt aan het einde van zijn eigen leven. Die avond vertelde Merav dat Laurens met z’n vriendin dezelfde vakantiebestemming had als zij. Bali, Lombok, de Gili-eilanden en Flores. Ze namen die avond afscheid met een vrolijk ‘ ik zie je op Bali’. Merav vloog woensdag de 16e om 12.00 uur met Malaysian Airways naar Kuala Lumpur en stapte over naar Bali. Ze hoorde de volgende ochtend bij het ontwaken wat er allemaal gebeurd was met de vlucht van een dag later.
16 reacties op “Over Laurens, de beste leraar die ze heeft gehad”
Mijn hemel Bertien, wat een verhaal, zoiets verzin je niet….
Je hebt het fantastisch liefdevol opgeschreven. Dat Laurens moge rusten in vrede en dat al zijn leerlingen de herinneringen aan hem koesteren. Jouw meiske in het bijzonder. Wat een geluk dat je haar hebt mogen behouden. Dankjewel voor dit delen, liefs Yolande
Lieve Bertien,
Zo ontroerend mooi heb je de Laurens Merav connectie beschreven, tot tranen geroerd.
Zoveel mooie mensen, families en kinderen in een klap verdwenen. Erg blij dat hij samen met zijn vriendin was op deze lang geplande reis, maar wel een erg schrale troost. En zo heerlijk fijn dat merav al op woensdag vertrok, veel liefs Fransje
Lieve Bertien
Bedankt voor je prachtig geschreven verhaal. Zo komt het verdriet van velen steeds dicher bij.
Jippe
Mooi Bertien… Tot tranen geroerd hier in Ruteng. Liefs!
Prachtig Bertien. Kan het niet met droge ogen lezen. Sterkte voor jullie!
Lieve Bertien & Merav,
Zo tragisch, zinloos, absurd. Een van de bijna 300 verhalen…
Je hebt het met zoveel liefde en warmte verwoord.
Veel sterkte en kracht toegewenst in deze moeilijke tijd.
Lieve Bertien & Merav,
Zo tragisch, zinloos, absurd. Een van de bijna 300 verhalen…
Je hebt het met zoveel liefde en warmte verwoord.
Veel sterkte en kracht toegewenst in deze moeilijke tijd.
Lieve Bertien en Lieve Merav,
Dank voor deze mooie woorden die ik met een brok in mijn keel heb gelezen.
Om Shanti.
Tanja
m’n lieve 10,
de tranen lopen mij over de wangen, precies zoals je die avond beschreef met dat indrukwekkende speechje waarmee Laurens zijn eerste leerling Merav toesprak.
Wat een verlies voor allen die hem kort of lang gekend hebben .
Het was een man om nooit te vergeten.
dank voor je mooie woorden,liefs Stelly
Mooi geschreven Bertien, belangrijk dat je het deed, dat opschrijven. Indrukwekkend, jullie zullen het nooit vergeten . En voor mij als docent ook weer stof om over na te denken … Liefs van Marja.
Dank je Bertien voor dit aangrijpende verhaal. Zó belangrijk al die menselijke ervaring, aandacht en liefde uit de verwoesting terug te veroveren. Een actie tegen ploerterigheid. Het verdriet en de woede worden er niet minder om, maar toch is het troostend. Liefs Dineke
Wat een mooi gedenkverhaal. Wat een verlies voor de vrienden, familie en collega’s van Laurens. Wat een verlies voor de leerlingen die hem nooit meer als leraar zullen krijgen.
Mooi verhaal Bertien. Ik kende Laurens niet, maar vreemd genoeg hoor ik om mij heen wel verhalen. Hij kwam namelijk uit Bergen. En in een dorp kent men elkaar. Liefs, Marc.
Wat een prachtig verhaal om hem te gedenken én te vertellen wat hij heeft betekent voor je dochter en jullie. Mooi hoe je zo een gezicht geeft aan een van de 298 overledenen.
Lieve Bertien,
wat een prachtig memoriam van een begaafd en betrokken docent, tegelijkertijd hoe akelig dun is de lijn tussen wel en niet. Een vlucht een dag eerder of later is een zucht van het lot of wrange realiteit. Je weeft verdriet & opluchting tot een gobelin.
Xx Anne
Lieve Bertien,
Prachtig verwoord, tjonge wat is deze verschrikkelijke gebeurtenis toch dichtbij je geweest. Pluk de dag, samen met al je lievelingen.
Liefs, Wies